Ντιόγκο Ζότα, μια αθόρυβη, υπέροχη μηχανή
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον αδικοχαμένο Πορτογάλο που έφυγε έτσι ξαφνικά
Και τι σημασία έχει το ποδόσφαιρο και το στοίχημα μπροστά σε αυτό που συνέβη; Καμία… Ανεξαρτήτως επαγγέλματος, όταν ένας άνθρωπος τόσο νέος και μάλιστα στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του, φεύγει από αυτή, μιλάμε για την κορύφωση της τραγωδίας.
Και τι να πεις στην μαμά του Ντιόγκο Ζότα και του Αντρέ Σίλβα που ξαφνικά της «έσκασε» το μαντάτο, πως «έφυγαν» τα δυο παιδιά της. Στην ρημάδα την άσφαλτο, από ένα κωλολάστιχο που έσκασε, σε μια άμορφη μάζα ενός πολυτελούς και γρήγορου αυτοκινήτου. Για αυτήν, ο Ντιόγκο και ο Αντρέ ήταν πάντα τα μικρά παιδάκια που είχαν ένα παιδικό αμαξάκι, κάθονταν δίπλα- δίπλα και χαμογελούσαν. Έτσι δίπλα-δίπλα τους έστησε καρτέρι και ο άτιμος ο Χάρος, για να τους πάρει και να βυθίσει σε πένθος την οικογένειά τους. Πόσες τραγικές ειρωνείες μαζεμένες για τον χαμογελαστό Ντιόγκο; Πόσες…
Πριν κάτι μέρες παντρεύτηκε την αγαπημένη του σύντροφο και δίπλα τους είχαν τα δυο αγοράκια τους και αγκαλίτσα την μικρούλα πριγκίπισσα. Αυτή που θα ακούει την λέξη «μπαμπά» και δεν θα την καταλαβαίνει μέσα στο ίδιο της το σπίτι σε λίγα χρόνια. Ο Ντιόγκο Ζότα, σόκαρε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Από άκρη σ’ άκρη. Επαναλαμβάνω και ποδοσφαιριστής να μην ήταν, δεν αλλάζει κάτι. Όμως στην δική μας περίπτωση, όλων εμάς που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και με το ποδόσφαιρο, όλο αυτό που έγινε ήταν αν μη τι άλλο πολλά περισσότερα από μια τραγωδία. Άφησα να περάσουν κάποιες ώρες, για να αναφερθώ και λίγο στο ποδοσφαιρικό σκέλος (που καμία σημασία έχει), έτσι, για να αποτήσω και έναν φόρο τιμής στο παιδί με το χαμόγελο, που δεν θα ξαναβάλει τα κόκκινα , δεν θα ξαναμπεί στο Anfield, δεν θα ακούσει ξανά το You’ll never walk alone.
Όταν ο Κλόπ τον καλούσε να πάει στο Λίβερπουλ, ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Γνώρισε ο Γερμανός τι θα έπαιρνε από τον Ντιόγκο Ζότα και πραγματικά πήρε αρκετά παραπάνω. Ωραία είναι να έχεις τον Σαλάχ, τον Μανέ και τον Φιρμίνο. Καλό είναι να ‘χεις τον συνήθως παραπονούμενο (και κάποιες φορές δίκαια) Οριγί, αλλά χρειάζεσαι και μια ήρεμη δύναμη. Κάποιον που θα μπορεί να σταθεί, αλλά και να μην κατεβάσει τα μούτρα του, όταν δεν θα παίξει.
Ο Ζότα ήταν ο ιδανικός. Και αυτό το υπηρέτησε με τεράστια επιτυχία. Ήταν πάντα ήρεμος και αυτό τον βοήθησε να πετυχαίνει. Δεν γκρίνιαξε ποτέ όπως οι βεντέτες συμπαίκτες του. Φρόντισε από την πρώτη στιγμή να ρουφήξει την χαρά και την ευτυχία του να παίζει στην Λίβερπουλ. Αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία με υπομονή και αυτό του το αναγνώριζαν όλοι. Έπρεπε να παίξει στα κύπελλα βασικός; Έπαιζε και σκόραρε. Έπρεπε να ξεκινήσει στην Premier γιατί κάποιος χτύπησε; Το έκανε και το χαιρόταν. Έμπαινε αλλαγή; Ήταν έτοιμος, διαβασμένος και ψύχραιμος. Ποτέ τσαντισμένος επειδή καθόταν στον πάγκο και κλήθηκε ξαφνικά.
Και τα χρόνια περνούσαν. Και οι παίκτες άλλαζαν. Και ερχόταν ο Ντίας με θόρυβο, ερχόταν ο Νούνιεζ μετά Βαΐων και κλάδων. Η Λίβερπουλ άλλαζε, ο κόσμος αποθέωνε τις μεταγραφές, αλλά όλοι ήξεραν και αναγνώριζαν ότι υπάρχει πάντα στο ρόστερ αυτό το παιδί από την Πορτογαλία. Μια αθόρυβη, υπέροχη μηχανή που ποτέ δεν ενοχλήθηκε, ποτέ δεν αισθάνθηκε μειωτικά. Και όλο αυτό τον βοηθούσε να αποδίδει. Το τελευταίο γκολ με την κόκκινη φανέλα (άλλη τραγική ειρωνεία αυτή) ήταν απέναντι στην Έβερτον. Ο Ντιόγκο πήρε το πρωτάθλημα, μετά από ελάχιστες εβδομάδες κατέκτησε το Nations League, παντρεύτηκε, χόρεψε, διασκέδασε και ξαφνικά έφυγε. Απίστευτο…
