Το παράπονο προς τον Αλμέιδα
O Αλμέιδα εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, την Κυριακή θα βρεθεί για τελευταία φορά στην Φιλαδέλφεια σαν προπονητής της ΑΕΚ. Τελειώνει λοιπόν ένας σημαντικός κύκλος ενός προπονητή, που θα φύγει έχοντας κατακτήσει ένα απο τα τρία νταμπλ, το πρώτο μετά απο 45 χρόνια, στην ιστορία του συλλόγου.
Ένα ιστορικό νταμπλ και μία απογοητευτική τρίτη χρονιά.
Είναι λοιπόν δεδομένο πως πως η εποχή Αλμέιδα θα μείνει σαν επιτυχημένη στην ιστορία της ΑΕΚ. Πρόσφερε ένα νταμπλ, μία θετική Ευρωπαϊκή παρουσία, έχασε ένα πρωτάθλημα στον ένα βαθμό και είχε μία απογοητευτική τρίτη χρονιά. Μία απογοητευτική τρίτη χρονιά, με λανθασμένες μεταγραφικές αποφάσεις, χωρίς να γίνει σωστή ανανέωση του ρόστερ, με μεταγραφές ποδοσφαιριστών, κόντρα στο σχέδιο που ο ίδιος εφάρμοζε, με αποκλεισμό απο την ΝΟΑ, διασυρμούς απο τον Ολυμπιακό και μία συνολικά προβληματική εικόνα.
Ακραίο που κράτησε μέχρι τέλος την θέση του.
Είναι αλήθεια πως αν δεν ήταν ο αγαπητός Αλμέιδα φέτος στον πάγκο της ΑΕΚ, η χρονιά θα έμοιαζε αδύνατον να βγει χωρίς αλλαγή προπονητή. Υπήρξαν για την ακρίβεια, πολλές περιπτώσεις που ήταν ακραίο για τα Ελληνικά δεδομένα, που ο προπονητής της ΑΕΚ έμεινε στην θέση του. Η αλήθεια όμως είναι πως την αγάπη του κόσμου της ΑΕΚ, δεν την χάρισε κανένας στον Αλμέιδα την κέρδισε μόνος του.
Είχε δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες, για να δημιουργήσει μία χρυσή εποχή.
Εδώ όμως υπάρχει και ένα παράπονο, που δικαιούνται πάνω απο όλα να έχουν όσοι πίστεψαν την δουλειά του Αλμέιδα την πρώτη χρονιά. Ο ίδιος με τα όσα πέτυχε την πρώτη σεζόν, με το νταμπλ που κατέκτησε, με το ποδόσφαιρο που παρουσίασε, με την συσπείρωση, το δέσιμο που πέτυχε μέσα στην ομάδα και φυσικά με το ταμπεραμέντο του, είχε δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για να μείνει πολλά χρόνια στην ΑΕΚ, δημιουργώντας μία χρυσή εποχή για τον σύλλογο.
Όσοι τον πίστεψαν δικαιούνται να έχουν παράπονο.
Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν πάτησε πάνω σε αυτή την δουλειά πάνω στο συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο, για να δημιουργήσει μία ομάδα που θα έχει συνέχεια. Όσοι τον πίστεψαν, όσοι αγάπησαν αυτό που είδαν την σεζόν 2022/23 δικαιούνται να έχουν μεγαλύτερο παράπονο απο όλους. Εκείνη την σεζόν, δημιουργήθηκε κάτι που είχε σπουδαίες προοπτικές και η συνέχεια του, ήταν απογοητευτική.
Ένα μεγάλο γιατί.
Κανείς δεν γίνεται να σβήσει, απο τις καρδιές των ΑΕΚτζήδων, εκείνη την χρονιά, τα συναισθήματα που τους πρόσφερε, δεν γίνεται όμως να μην υπάρχει σε αυτό το συναίσθημα και ένα μεγάλο γιατί. Γιατι δεν στήριξε την ίδια του την δουλειά.
Γιατί δεν έφερε αντι-Αραούχο.
Γιατί δεν έψαξε ποτέ να βρει έναν ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Αραούχο, που να μπορέσει να δώσει στην πίεση ψηλά, στο πρέσινγκ στον αντίπαλο στην ένταση που συνολικά έβγαζε η ομάδα με εκείνον πίσω απο το φορ, την πρώτη χρονιά. Πως γίνεται να μην είναι ίδιος ο κομβικός Αραούχο την δεύτερη σεζόν, να αποχωρεί στο τέλος της και να μην φέρνει σε καμία απο τις μεταγραφικές περιόδους, κανέναν ποδοσφαιριστή με αυτά τα στοιχεία.
Απο τον Λιβάι στον Πιερό και απο τον Πινέδα, στον Πιζάρο.
Πως γίνεται ο προπονητής που έκανε φορ τον Γκαρσία και πήρε τόσα πράγματα απο αυτόν, να μην φροντίσει όταν ο Γκαρσία έβγαζε θλάσεις, να φέρει έναν ποδοσφαιριστή ανάλογων προσόντων.
Πως γίνεται ό ίδιος άνθρωπος που έφερε τον Πινέδα, το δεύτερο καλοκαίρι ο ποδοσφαιριστής που προτεινει να είναι ο Πιζάρο, το τρίτο να έφερε τον Περέιρα. Πως γίνεται ο ίδιος ποδοσφαιριστής που έκανε επιτυχία με φόρ τον Γκαρσία, στο τέλος της τριετίας του, η ομάδα να έχει μείνει με μοναδικό φορ τον βαρύ Πιερό.
Δεν φρέσκαρε την άμυνα του.
Πως γίνεται να μην κατάλαβε, πως χρειάζεται να υπάρξει ποιοτική βελτίωση στα δύο άκρα της άμυνας και να μην πέρασε κανέναν νέο ποδοσφαιριστής στην αμυντική τετράδα, ώστε να φρεσκάρει την ομάδα του.
Τετράδα επιθετική που δεν μπορεί να υπηρετήσει το αρχικό του σχέδιο.
Πως γίνεται ο προπονητής που πέτυχε, με την ένταση ψηλά, με τα όσα πρόσφεραν με την ενέργεια τους, την ταχύτητα τους και τα όσα πρόσφερε την πρώτη σεζόν η επιθετική τετράδα, Αραούχο, Ελίασον, Γκατσίνοβιτς, Γκαρσία, να έχει φτάσει στην τρίτη του σεζόν, να παίζει μεγάλα παιχνίδια με επιθετική τετράδα τους Λαμέλα, Μάνταλο, Μαρσιάλ, Πιερό.
Η διαχείριση του Μάνταλου.
Πως γίνεται άνθρωπος που ήρθε και έκανε τους φίλους της ΑΕΚ να αποδεχτούν ξανά τον Μάνταλο, πολύ απλά γιατί αμέσως του έδωσε έναν ρόλο συμβατό με τα προσόντα και τις δυνατότητες του. Του αφαίρεσε το βάρος τους βασικού, τον έκανε 14ο, 15ο παίκτη στην ιεραρχία του ρόστερ, ερχόταν απο τον πάγκο στο μεγαλύτερο ποσοστο των αγώνων και σε κουρασμένους αντιπάλους, φρέσκος για 20 με 30 λεπτά έβγαζε την ποιότητα του. Πως γίνεται λοιπόν και την 3ή του χρονιά, ο Μάνταλος να τελειώνει σαν βασικός.
Ξέχασε να μιλάει για μπάλα.
Είναι πολλά τα ερωτήματα, που μόνο ο Αλμέιδα θα μπορούσε να τα απαντήσει, όμως ο Αργεντίνος τεχνικός, την 3ή του σεζόν ξέχασε να μιλάει για μπάλα. Σταμάτησε να μιλάει για το ποδόσφαιρο και δυστυχώς το έργο του, δείχνει πως σταμάτησε να σκέφτεται επικοδομιτικά για το ποδόσφαιρο. Όσοι εκτίμησαμε το ποδόσφαιρο του, όσοι γέμισαν με την ποδοσφαιρική του πρόταση την πρώτη χρονιά, δικαιούται να έχουν ένα μεγάλο παράπονο, γιατί ποδοσφαιρικά το εγκατέλειψε.
