Μια Σάγκα για την Στόουκ
Η ποδοσφαιρική πλευρά του ισλανδικού κόσμου ελάχιστα είχε απασχολήσει τον υπόλοιπο πλανήτη πριν την επιτυχημένη συμμετοχή της στο Euro του 2016. Με νούμερα που συναρπάζουν, δεδομένης της έκτασης και του πληθυσμού της, η Ισλανδία είναι μια χώρα πολύ πιο ποδοσφαιρική απ’ ότι φαίνεται. Για κάτι παραπάνω από έξι και κάτι λιγότερο από επτά χρόνια, από εδώ κατάγονταν οι ιδιοκτήτες της Στόουκ Σίτι, οι ιθύνοντες πίσω από την νεοϊδρυθείσα εταιρεία Stoke Holding.
Η Στόουκ της δεκαετίας του 1990 ήταν μια περίεργη ιστορία. Αγνοούσε την πρώτη κατηγορία μετά την τραγική σεζόν 1984/85 και την συγκομιδή 17 (!) βαθμών σε 42 αγώνες, με τη χειρότερη επίθεση και τη χειρότερη άμυνα. Πέντε χρόνια αργότερα βγαίνει τελευταία και στην δεύτερη κατηγορία, επιστρέφοντας στην τρίτη, για πρώτη φορά μετά το 1927. Τουλάχιστον, μέσα σε τρια χρόνια επέστρεψε στην δεύτερη κατηγορία, και στο ενδιάμεσο κατάκτησε κι ένα Φούτμπολ Λιγκ Τρόφι.
Εκείνο το καλοκαίρι του 1993, γίνεται μία μεταγραφή-προοικονομία για όσα θα ακολουθούσαν χρόνια αργότερα. Η Στόουκ έφερε ως ελεύθερο από την Νότιγχαμ Φόρεστ τον Ισλανδό μέσο Θορβάλντουρ Όρλινγκσον. Ένα καλοκαίρι μετά, στην ομάδα ήρθε κι ο ξάδερφος του Όρλινγκσον, Λάρους Σίγκουρντσον, που θα κέρδιζε το βραβείο του καλύτερου παίκτη της ομάδας στην πρώτη του χρονιά και θα έφτανε να γίνει θρύλος της Στόουκ με 228 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.
Η νέα παρουσία της ομάδας στην δεύτερη κατηγορία ήταν αξιοπρεπής για τα πρώτα χρόνια. Το 1996 έφτασε στα πλέι-οφ, όμως αποκλείστηκε από την Λέστερ στα ημιτελικά. Την επόμενη σεζόν τερμάτισε παρακάτω, στη 12η θέση και την μεθεπόμενη ακόμη παρακάτω, στην 23η. Το κλίμα δεν ήταν καθόλου καλό. Ήδη από το 1997 η Στόουκ είχε αφήσει το αγαπημένο της σπίτι για 119 χρόνια, Βικτόρια Γκράουντ, στο κέντρο της πόλης και μετακόμισε στο νεόκτιστο Μπριτάνια στα προάστια. Η μετάβαση είχε περάσει στο κοινό αίσθημα σαν απαραίτητη αλλαγή, έναν εκμοντερνισμό που θα βοηθήσει στην άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ. Όταν όμως αυτό δεν συνέβη, σιγά σιγά το αφήγημα γύρισε και το γυαλιστερό νέο γήπεδο άρχισε να λογίζεται ως «στοιχειωμένο».
Το καλοκαίρι της μετακόμισης η Στόουκ έχασε τόσο τον πρώτο της σκόρερ Μάικ Σέρον από την ΚΠΡ, όσο και τον προπονητή Λου Μακάρι, που παραιτήθηκε κι αργότερα είχε δικαστικές αντιμαχίες με τον ιδιοκτήτη, Πίτερ Κόουτς. Παρά την καλή αρχή μέχρι τον Οκτώβριο, τα αποτελέσματα σταμάτησαν να έρχονται και οι διαμαρτυρίες ολοένα κι εντείνονταν. Μποϊκοτάζ στο νέο στάδιο, πορείες, μέχρι κι απειλές θανάτου. Από τους πιστούς που παρέμεναν στις κερκίδες, κάποιοι δεν άντεξαν τον εξευτελισμό με 0-7 από τη Μπέρμιγχαμ Σίτι εκείνη τη σεζόν και επιτέθηκαν στα επίσημα, όπου βρισκόταν ο πρόεδρος!
Αντικειμενικά, όχι κι η καλύτερη ατμόσφαιρα για μία ομάδα που έχει εγκαινιάσει νέο γήπεδο. Ο πάγκος των «Πότερς» είδε τρεις διαφορετικούς προπονητές σε μία σεζόν, αφού κανείς δεν φαινόταν πως μπορεί να βρει τον μαγικό τρόπο και να σώσει την παρτίδα. Η ήττα με 2-5 στην τελευταία αγωνιστική από την Μάντσεστερ Σίτι, που επίσης υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Πλέον, είχε ξεκινήσει η καμπάνια SOS (=Save Our Stoke).
Η χρονιά 1998/99 ξεκίνησε από εκεί που τελείωσε η προηγούμενη, με εντάσεις μεταξύ κόσμου και διοίκησης, αλλά και μία αγωνιστική αισιοδοξία, έστω στην αρχή. Στους πρώτους εννιά αγώνες, η Στόουκ είχε οκτώ νίκες. Το σύνθημα των οπαδών «We ‘re only here for the season» τους βγήκε ξινό, όταν τον Δεκέμβριο ξεκίνησε η κατρακύλα που άφησε την ομάδα τον Μάιο 8η, μακριά από την άνοδο ή έστω τα πλέι-οφ. Στο ενδιάμεσο έκανε τον αγώνα που ο προπονητής της, Μπράιαν Λιτλ, χαρακτήρισε «το χειρότερο αποτέλεσμα της καριέρας μου», χάνοντας με 2-0 από την Μίλγουολ που είχε ισάριθμες (2) κόκκινες κάρτες.
Άλλες ήττες όπως το 1-4 από την Μπριστόλ Ρόβερς και το 0-4 από την Ρέντινγκ, αμφότερα στο Μπριτάνια, επίσης ξεχώρισαν. Το καλοκαίρι άλλαξε πάλι ο προπονητής, έφυγε ο Σίγκουρντσον για την Γουέστ Μπρομ (όπου την βοήθησε λίγα χρόνια μετά να ανέβει στην Πρέμιερ Λιγκ) και οι φήμες πως μία ισλανδική κοινοπραξία ήθελε να αγοράσει τον σύλλογο έκαναν την εμφάνισή τους.
Μέχρι τον Νοέμβριο του 1999 οι «Πότερς» βρισκόταν πάλι σε πορεία ανόδου, όμως η θητεία του Κόουτς στην προεδρική θέση δεν σωζόταν. Στις 15 Νοεμβρίου η Στόουκ Σίτι αλλάζει κι επίσημα χέρια και νέος ιδιοκτήτης είναι πια ο Γκούναρ Γκίσλασον. Το κλίμα ήταν μια μίξη ανακούφισης για την απερχόμενη διοίκηση, ανυπομονησίας για το νέο καθεστώς, αλλά και ανησυχίας για την καταλληλότητά του και την προέλευσή του!
Ποια είναι η πρώτη μεγάλη απόφαση που συνήθως παίρνουν νέες διοικήσεις; Φυσικά, αυτή της αλλαγής του προπονητή. Ο Γκάρι Μέγκσον δεν ήρθε στο Στόουκ το καλοκαίρι με το δυνατότερο βιογραφικό, είχε κάνει όμως τον κόσμο της ομάδας να τον συμπαθήσει. Απολύθηκε την ίδια ημέρα της εξαγοράς, για να μπει στη θέση του άνθρωπος της νέας διοίκησης, ο Ισλανδός Γούδγιον Θόρδασον, από τον πάγκο της εθνικής του ομάδας. Μαζί με τον πάγκο της Στόουκ, ο Θόρδασον είχε και κάτι που οι προκάτοχοί του σε μεγάλο βαθμό στερήθηκαν: ένα ικανοποιητικό μπάτζετ μεταγραφών.
Δεδομένων των συνθηκών και της μεγάλης αλλαγής στα μισά της σεζόν, το έργο των νέων ιθυνόντων κρίνεται επιτυχημένο. Από τον πρώτο αγώνα και το 0-4 μέσα στη Γουίκομ, μέχρι την 6η θέση και μία ακόμη κατάκτηση του Φούτμπολ Λιγκ Τρόφι. Δυστυχώς για την ίδια η επίγευση των πλέι-οφ κατέστρεψε την ατμόσφαιρα. Η εντός έδρας νίκη με 3-2 κόντρα στη Τζίλιγχαμ ήταν ένα καλό πρώτο αποτέλεσμα, όμως ο επαναληπτικός ήταν μία βαριά ήττα με 3-0. Οι «Πότερς» έπρεπε να αποδεχθούν πως θα περάσουν τουλάχιστον μία ακόμη χρονιά στην 3η κατηγορία.
Το μομέντουμ όμως έμεινε, και στο πρώτο καλοκαίρι των Ισλανδών που μπορούσαν να κάνουν ό,τι κινήσεις ήθελαν, η Στόουκ πλασαριζόταν σαν φαβορί για άνοδο. Έγιναν δέκα νέες μεταγραφές κι η επιρροή των επαφών της διοίκησης και του προπονητή ήταν προφανείς, αφού πολλές εξ αυτών ήταν παίκτες Ισλανδοί και λοιποί Σκανδιναβοί. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος κι η ομάδα φαινόταν σαν μια καλολαδωμένη μηχανή, έτοιμη να κυριαρχήσει, σημειώνοντας μάλιστα μία φιλική νίκη ενάντια στην Λίβερπουλ με 1-0.
Τα σκανδιναβικά «λάδια» που είχε η μηχανή όμως ξεκίνησαν να βγάζουν μερικά προβλήματα. Η Στόουκ περιορίστηκε στην 5η θέση, απόδοση πολύ καλύτερη από αυτήν στα κύπελλα. Στο FA Cup αποκλείστηκε από την non-league Νανίτον χωρίς να της βάλει γκολ σε 180′ αγώνα, ενώ στο Λιγκ Καπ η Λίβερπουλ της έδωσε να καταλάβει πως σε εκείνο το φιλικό δε προσπαθούσε κι ιδιαίτερα, κερδίζοντας τώρα με 0-8. Τα πλέι-οφ την πρόδωσαν γι άλλη μια φορά όμως χωρίς καν ένα ταξίδι στο Γουέμπλεϊ, αυτή τη φορά με το πρόσωπο της Γουόλσολ και πολλά παράπονα των φιλάθλων για τις επιλογές του προπονητή Θόρδασον.
Οι σχέσεις του Ισλανδού τεχνικού δεν ξεκίνησαν να παίρνουν την κατιούσα μόνο με τον κόσμο της Στόουκ, αλλά και με τη διοίκηση. Ο Θόρδασον δυσανασχετούσε, καθώς οι φιλοδοξίες του για ολική αναβάθμιση του ρόστερ έβρισκαν εμπόδιο στην απροθυμία του Γκίσλασον και των λοιπών ιδιοκτητών να τη χρηματοδοτήσουν. Οι δύο καλύτεροι παίκτες της ομάδας, Πίτερ Θορν και Γκρέιχαμ Κάβαναχ, πουλήθηκαν στην Κάρντιφ για 2,7 εκατομμύρια λίρες αθροιστικά. Στην ομάδα ήρθαν ακόμη λίγοι Σκανδιναβοί, αλλά και διεθνείς όπως ο Λευκορώσος Σεργκέι Στάνιουκ κι ο Ολλανδός, πρώην του Άγιαξ, Πίτερ Ούκστρα.
Η Στόουκ περνούσε την τέταρτη σερί χρονιά της στην 3η κατηγορία κι έπρεπε να βρει την άνοδο πριν την… συνηθίσει. Στο πρώτο μισό της σεζόν η ομάδα έκανε μία ακόμη πορεία πρωταθλητισμού, φτάνοντας ένα αήττητο σερί μέχρι και δέκα αγώνες, παρά την παρουσία κάποιων ανεξήγητων εξαιρέσεων, όπως η ήττα με 6-1 από τη Γουίγκαν. Η έλευση του 2002 φαίνεται πως κούρασε λίγο την Στόουκ, που ξεκίνησε να κάνει ήττες αρκετά πιο συχνά, βγήκε όμως ξανά 5η και θα είχε μία ακόμη ευκαιρία στα γνωστά της πλέι-οφ!
Αντίπαλος στα ημιτελικά ήταν η Κάρντιφ, που είχε πλέον στο ρόστερ της δύο πρώην βασικούς παίκτες της Στόουκ. Φεύγοντας από το Μπριτάνια μετά το πρώτο παιχνίδι, οι φίλοι των «Πότερς» θα πίστεψαν πως κι αυτή η χρονιά θα ήταν μία απ’ τα ίδια. Η Κάρντιφ βρέθηκε από νωρίς πάνω στο σκορ, διπλασίασε τα τέρματά της στην μία ώρα αγώνα και η Στόουκ πρόλαβε μόνο να μειώσει στο τέλος, πριν ξεκινήσει την ετοιμασία για τη δύσκολη εξόρμηση στην Ουαλία για τον επαναληπτικό.
Το πρόσωπο του αγώνα στο Νίνιαν Παρκ, την παλιά έδρα της Κάρντιφ, ακούει στο όνομα Σουλεϊμανέ Ουλαρέ. Ο Γουινέζος επιθετικός υπέγραψε τον χειμώνα ως ελεύθερος από την Λας Πάλμας και στο ντεμπούτο του κιόλας παρουσίασε σοβαρό ιατρικό πρόβλημα. Μετά τον αγώνα ενάντια στην Νορθάμπτον, εντοπίστηκε επικίνδυνος θρόμβος αίματος στα πνευμόνια του που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος. Έμεινε εκτός δράσης για σχεδόν όλο το υπόλοιπο της σεζόν κι επέστρεψε σε εκείνο τον επαναληπτικό αγώνα με την Κάρντιφ.
Μέχρι και το 90′ λίγα πράγματα είχαν γίνει. Το 0-0 παρέμενε, η Κάρντιφ ήταν με το ένα πόδι στον τελικό κι από τα μεγάφωνα του γηπέδου γινόταν έκκληση στους φιλάθλους να μην… εισβάλλουν στο γήπεδο ώστε οι παίκτες να μπορέσουν να κάνουν τον γύρο του θριάμβου. Στο 90+3′ ο Τζέιμς Ο’Κόνορ σκοράρει για τη Στόουκ με ένα κοντινό σουτ, «κηδεύει» την Κάρντιφ και στέλνει τον αγώνα στην παράταση (τα αγγλικά πλέι-οφ ποτέ δεν είχαν τον κανόνα του εκτός έδρας γκολ).
Στην παράταση, πέντε λεπτά πριν οι ομάδες αναγκαστούν να ξεκινήσουν τα πέναλτι, η Στόουκ έχει ένα φάουλ σε καλό σημείο κι ο σκόρερ Ο’Κόνορ δοκιμάζει ξανά. Η εκτέλεση όμως είναι σχετικά κακή, η μπάλα βρίσκει στην πλάτη του Ουλαρέ κι αλλάζει πορεία, ο τερματοφύλακας είναι αδύνατον να την προλάβει και ο παίκτης που συμμετείχε σε όλο κι όλο δύο αγώνες στην χρονιά και πέρασε μια «οδύσσεια» με την υγεία του, είχε μόλις γίνει ο ήρωας της Στόουκ. Ο Ουλαρέ δεν θα έκανε ποτέ άλλη συμμετοχή με την Στόουκ, σε μία ίσως ποιητική νότα για το πως γράφτηκε στην ιστορία το πέρασμά του από τα Δυτικά Μίντλαντς!
Τίποτα δεν άλλαξε μέχρι το τέλος και οι «Πότερς» εξασφάλισαν άλλο ένα ταξίδι στο Κάρντιφ, αυτή τη φορά για τον τελικό με την Μπρέντφορντ. Αυτή την φορά τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο δραματικά, είχαν όμως χαρούμενο τέλος. Η Στόουκ σκόραρε από το 16′ και λίγο πριν το ημίχρονο ένα αυτογκόλ της Μπρέντφορντ διαμόρφωσε το σκορ (2-0) που θα έμενε μέχρι το τέλος. Ο σύλλογος ήταν επιτέλους πίσω στην 2η κατηγορία, όμως θα άφηνε πίσω τον προπονητή της.
Το συμβόλαιο του Θόρδασον έληγε κι ενημερώθηκε από τους συμπατριώτες του στη διοίκηση πως δε θα ανανεωνόταν, αφήνοντας σοκαρισμένους τον ίδιο, τους φιλάθλους και τα μέσα. Οι εντάσεις μεταξύ των δύο πλευρών φαίνεται πως ποτέ δε ξεπεράστηκαν. Η Στόουκ τώρα έψαχνε νέο προπονητή γι άλλη μια φορά, που θα μπορούσε να υποσχεθεί πως θα έκανε πραγματικότητα τις μεγάλες φιλοδοξίες στο τραπέζι: την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ.
Με αυτά τα κριτήρια, επιλέχθηκε ο Στιβ Κότεριλ, ο πρώην προπονητής της… Τσέλτεναμ Τάουν. Ήταν η ευκαιρία του άπειρου τότε τεχνικού, που είχε ανεβάσει τους «Ρόμπινς» στις επαγγελματικές κατηγορίες για πρώτη φορά στην ιστορία τους, να κάνει το βήμα παραπάνω. Η διοίκηση δεν του έδωσε ακριβώς χέρι βοηθείας στις μεταγραφές και χρειάστηκε να προωθήσει αρκετούς παίκτες από την ομάδα νέων. Στα μέσα Οκτωβρίου, ήταν ήδη παρελθόν. Είχε παραιτηθεί ο ίδιος για να γίνει βοηθός προπονητή στην Σάντερλαντ, που αγωνιζόταν στην Πρέμιερ Λιγκ.
Μέχρι τον Νοέμβριο, η Στόουκ βρήκε τον μόνιμο αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Τόνι Πιούλις. Η χρονιά ήταν κακή, το φθινόπωρο το σερί συνεχόμενων ηττών έφτασε τις οκτώ! Η δουλειά του Πιούλις άρχισε να φαίνεται σιγά σιγά, μετά κι από τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Από τις τελευταίες δώδεκα αγωνιστικές, οι «Πότερς» έχασαν μόνο στις δύο κι έσωσαν την κατηγορία στην 21η θέση, τέσσερις βαθμούς μακρυά από τον υποβιβασμό.
Η σεζόν 2003/04 ακολούθησε παρόμοια πορεία. Μια κακή αρχή με έντεκα ήττες στις πρώτες 21 αγωνιστικές κι ένα πολύ καλύτερο δεύτερο μισό που έφεραν όμως αυτή τη φορά τη Στόουκ στην πολύ ασφαλέστερη 11η θέση. Τα πλέι-οφ ήταν μόνο επτά βαθμούς μακριά, αλλά τέσσερις ήττες την άνοιξη την άφησαν εκτός. Γενικά όμως, η εικόνα ήταν θετική κι η αισιοδοξία είχε επιστρέψει στο Μπριτάνια, έστω επιφυλακτικά.
Πίσω από κλειστές πόρτες ο Πιούλις είχε το ίδιο πρόβλημα με τον Ισλανδό προκάτοχό του: κόντρες με τη διοίκηση. Η κοινοπραξία δυσανασχετούσε με την απροθυμία του να φέρει τους παίκτες που αυτή ζητούσε, κυρίως Σκανδιναβούς. Για τον πολυμήχανο Άγγλο, οι προτεινόμενοι παίκτες δεν ήταν στο επίπεδο που έπρεπε κι αφού η δουλειά του κρινόταν στα αποτελέσματα, έπρεπε να κριθεί και στις μεταγραφές. Η πειθώ του πρέπει να λειτούργησε, αφού υπέγραψε ανανέωση συμβολαίου τον Νοέμβριο του 2004.
Η σεζόν ξεκίνησε με την Στόουκ να παίζει σαν φαβορί ανόδου, με επτά νίκες στους οκτώ πρώτους αγώνες και συνέχισε… χωρίς να κάνει νίκη γι’ άλλους επτά. Στο τέλος του Οκτωβρίου ξεκίνησε ένα σερί 17 «δυαδικών» παιχνιδιών, όπου το σκορ θα έβγαινε είτε 0-0, είτε 1-0, είτε 0-1. Τον χειμώνα, η ομάδα έφτασε να κάνει πέντε σερί ήττες με 0-1 και έξι σερί αγώνες χωρίς να σκοράρει. Το επίπονο σερί τελείωσε σε μια «χορταστική» νίκη με 3-2 ενάντια στη Λέστερ. Η αφλογιστία της Στόουκ της κόστισε κι έμεινε στην μέτρια 12η θέση. Κατάφερε να έχει την δεύτερη χειρότερη επίθεση στο πρωτάθλημα, αλλά και την δεύτερη καλύτερη άμυνα!
Ο Πιούλις εξακολουθούσε να μην συμφωνεί στις μεταγραφικές προτάσεις των Ισλανδών κι αυτό του κόστισε την θέση του. Ο αντικαταστάτης του ήταν ο Βέλγος Γιόχαν Μπόσκαμπ, με εμπειρία στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Άντερλεχτ. «Λεηλάτησε» το βελγικό πρωτάθλημα κι έφερε στην Στόουκ πέντε παίκτες από εκεί, μαζί και με τον Σαμπέγκου Μπαγκούρα της Σταντάρ Λιέγης, για το ποσό-ρεκόρ των 950.000 λιρών. Μετά από τα αρκετά χαμένα στοιχήματα των Ισλανδών, αυτή ήταν η τελευταία ζαριά τους.
Το παιχνίδι της ομάδας ήταν τώρα αισθητικά καλύτερο, όμως όχι αποτελεσματικότερο. Πέρασαν περίοδοι όπου η νίκη αγνοούνταν μέχρι και για εννιά σερί αγωνιστικές, η άνοδος φάνηκε πως δε θα ερχόταν ούτε φέτος. Το χατ-τρικ του νεαρού Ιρλανδού Άνταμ Ρούνεϊ στην τελευταία αγωνιστική κόντρα στην Μπράιτον ήταν μία ευχάριστη επίγευση, όμως τα πράγματα δεν μπορούσαν πια να αλλάξουν. Το συμβόλαιο του Μπόσκαμπ δεν ανανεώθηκε και με τα χρέη του συλλόγου στις πέντε εκατομμύρια λίρες, το 2006 οι Ισλανδοί έβαλαν πωλητήριο.
Νέος αγοραστής ήταν ένας παλιός γνώριμος, ο προ-Ισλανδών πρόεδρος Πίτερ Κόουτς. Ο Κόουτς όχι μόνο αγόρασε πίσω τον σύλλογο στη μισή τιμή απ’ ότι τον είχε πουλήσει, αλλά ήταν κι ο ίδιος πλέον πολύ πλουσιότερος από το 1999. Στην στροφή της χιλιετίας ίδρυσε μαζί με την οικογένειά του μια εταιρεία που ελέγχουν ακόμη, την Bet365, που έχει πια ετήσια έσοδα σχεδόν τρια δισεκατομμύρια λίρες.
Το αστείο είναι πως ο Κόουτς έφερε στους «Πότερς» αυτό που δεν μπόρεσε να φέρει η προηγούμενη διοίκηση. Επαναπροσέλαβε τον Πούλις, που είχε βρει δουλειά στην Πλίμουθ Αργκάιλ και το 2008 η Στόουκ κατέλαβε την 2η θέση της Τσάμπιονσιπ για να πάρει το εισιτήριο για την παρθενική της συμμετοχή στην Πρέμιερ Λιγκ. Μέχρι να αφήσει εκ νέου το πόστο του το 2013, ο Πιούλις είχε κάνει αξιοπρεπείς πορείες στο κορυφαίο πρωτάθλημα, έφτασε στον τελικό του FA Cup κι έπαιξε για πρώτη φορά σε διοργάνωση της UEFA μετά από 37 χρόνια.
Σήμερα η Στόουκ είναι πάλι μία μέτρια ομάδα της Τσάμπιονσιπ, χωρίς τη δύναμη για επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ και κοιτώντας την χώρα να κατακλύζεται με ξένους επενδυτές, ίσως πια να σκέφτεται με νοσταλγία την δική της εμπειρία. Τότε που το ρόστερ έγινε σκανδιναβική παροικία, ένας προπονητής παραιτήθηκε για να γίνει βοηθός αλλού, ένας άλλος απολύθηκε μετά από άνοδο κι ένας ποδοσφαιριστής που με σοβαρό πρόβλημα υγείας πέρασε κατά λάθος στο πάνθεον του συλλόγου!
Συντάκτης: Άγγελος Παλιακούδης
Διάβασε επίσης στο betarades.gr:
🏆 Μουντιάλ 2022
⚽️ Προγνωστικά Μουντιάλ
📊 Βαθμολογία Μουντιάλ
✍️ Μουντιάλ Στοίχημα – Αποδόσεις
👕 Μουντιάλ Ομάδες
🎧 Μουντιάλ Podcast
