Οι “γκαλάκτικος” της Παρί έβαλαν τις βάσεις
Όλοι φυσικά αναφέρονται στην μεγάλη επιτυχία της Παρί Σ.Ζ. να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, με τις εικόνες των παικτών να αποθεώνουν τον Αλ Κελαϊφί, να κάνουν τον γύρο του κόσμου.
Δεν θα αναφερθώ φυσικά στον ισχυρό άνδρα της γαλλικής ομάδας, του οποίου η ζωή είναι βίος και πολιτεία, με την εμφάνιση του στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά δρώμενα εδώ και 15 χρόνια, να είναι πάντα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, είτε για καλό λόγο, είτε για κακό, αφού ουκ ολίγες φορές έχει κατηγορηθεί για διάφορα, που δεν έχουν σχέση μόνο με το ποδόσφαιρο κι έχει απαλλαγεί.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως και το θεωρώ λάθος, είναι να πιστεύουν σχεδόν όλοι ότι η τωρινή κορύφωση της Παρί Σ.Ζ., οφείλεται αποκλειστικά, στην αλλαγή στρατηγικής της ομάδας και στο ότι, έπαψε να στηρίζεται πλέον σε ποδοσφαιριστές σούπερ σταρ και κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, με ποδοσφαιριστές εργάτες και νέους σε ηλικία.
Αυτή η απομυθοποίηση του Μέσι, του Νεϊμάρ, του Εμπαπέ, του Ζλάταν, του Ντι Μαρία και όλων των αστέρων που πέρασαν από το Παρίσι μου φαντάζει ως ιεροσυλία.
Αναρωτιέμαι πραγματικά, πως θα έφτανε η Παρί Σ.Ζ. εδώ που έφτασε, αν δεν είχαν περάσει όλοι αυτοί από το ρόστερ της για να την κάνουν διάσημη και να την βάλουν δυναμικά στον χάρτη του Τσάμπιονς Λιγκ, είτε με τους απίστευτους αποκλεισμούς, όπως με την Μπαρτσελόνα, είτε με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, το 2020.
Ο Αλ Κελαϊφί χάλασε δισεκατομμύρια, αλλά ήξερε κατά βάθος, ότι αγοράζοντας παίκτες που δίνουν επιτυχία σε άλλες ομάδες, αργά ή γρήγορα, θα έφερνε και την επιτυχία στην δική του ομάδα. Μπορεί να μην το κατάφερε με προηγούμενους καταξιωμένους προπονητές, που είχαν κι αυτά τα σπουδαία εργαλεία στα χέρια τους, όπως ο Έμερι, ο Τούχελ και ο Ποκετίνο.
Αλλά δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη αποκλειστικά στη στρατηγική και στους παίκτες.
Δηλαδή, η Ρεάλ που πήρε τρία σερί Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Ζιντάν προπονητή, δεν είχε αστέρες μέσα; Δεν είχε Ρονάλντο, Μπενζεμά, Μπέιλ, Μαρσέλο κλπ. Γιατί δεν λέγαμε τα ίδια, όταν η Ρεάλ, μετά το τρόπαιο του 2002, με Ζιντάν τότε και Φίγκο, δεν κατάφερε να ξαναφτάσει σε τελικό για 12 χρόνια, παρότι πέρασαν από τη Μαδρίτη, Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος), Μπέκαμ, Ρομπίνιο, Σέρχιο Ράμος, Καναβάρο, Φαν Νίστελροϊ, η περίφημη εποχή των «γκαλάκτικος»;!
Μην τα ισοπεδώνουμε λοιπόν όλα. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Όλα συνδέονται. Και ο Μέσι, με τον Νεϊμάρ και τον Εμπαπέ, έβαλαν το λιθαράκι τους για την σημερινή ευρωπαϊκή επιτυχία. Αυτοί και οι προκάτοχοι τους έκαναν την Παρί Σ.Ζ. υπολογίσιμη δύναμη.
Έβαλαν το γαλλικό ποδόσφαιρο, στα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Ένα γαλλικό ποδόσφαιρο, που είχε μόνο δύο ευρωπαϊκούς τίτλους!
Να θυμίσω επίσης ότι η Παρί Σ.Ζ. δεν είχε κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1994! Και ήρθε ο Αλ-Κελαϊφί για να την οδηγήσει σε 11 κατακτήσεις σε 14 χρόνια! Να την οδηγήσει, με πρωτεργάτες τους Μέσι – Νεϊμάρ – Εμπαπέ, σε τέσσερις ημιτελικούς και δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και να την κάνει μία από τις ακριβότερες ομάδες στον πλανήτη, με απίστευτα εμπορικά έσοδα, μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μάντσεστερ Σίτι. Με τεράστιες χορηγικές συμφωνίες, εξαιτίας των αστέρων που είχε στο ρόστερ της και με το κορυφαίο προπονητικό κέντρο στον κόσμο.
Περίπου 70 εκατομμύρια ευρώ την είχε αγοράσει το 2011. Τώρα για να την πουλήσει, θέλει πάνω από 4 δις! Αν υπάρχει μια διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια, είναι ότι ο Καταριανός ξοδεύει πλέον με μεγαλύτερη σύνεση και χτυπάει σε φλέβες χρυσού, όπως ο Ντουέ και ο Χβαρασχέλια. Καλός λοιπόν και ο Λουίς Ενρίκε, καλοί και οι «μικροί ήρωες» του, αλλά μην ξεχνάμε τους «γκαλάκτικος» της Παρί, που την οδήγησαν ως εδώ.
