Ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν έμαθαν να ζουν στην παράνοια
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για δυο μεγάλους προπονητές που αντέχουν ανάμεσα σε νεκροθάφτες και ξεσκονόπανα
Και κάπως έτσι θα δούμε τους «αιώνιους» στο Euroleague Final Four 2025 του Άμπου Ντάμπι. Δεν ξέρουν αν θα παίξουν στον τελικό. Συμπαθάτε με, αλλά δεν ανήκω στο ποσοστό της ελληνικής παράνοιας, που ήδη αντιμετώπισε την Φενέρ και την Μονακό σαν δυο μικρές ομαδούλες, που απλά θα πάνε στο Αμπου Ντάμπι για να ζεστάνουν τις δικές μας ομαδάρες.
Δεν θα μου προκαλέσει εντύπωση αν κάποιος από Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό χάσει ημιτελικό ή αν ακόμη υποχρεωθούν οι δυο τους να βρεθούν ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά στο ματσάκι της παρηγοριάς. Για αυτό προτείνω σε εσάς -αν το θέλετε- να διατηρήσετε την ηρεμία σας, τον σεβασμό προς Τούρκους και Μονεγάσκους και ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί…
Βίοι παράλληλοι
Μπορεί λοιπόν να φανεί παράξενο σε κάποιους, αλλά η παράνοια για την οποία σας έγραψα στον πρόλογο φέτος κύκλωσε τους δυο προπονητές. Ένας Έλληνας και ένας Τούρκος στον ίδιο στίβο μάχης, με τα ίδια εμπόδια και με παρόμοιες τρελές καταστάσεις γύρω τους. Ο Αταμάν, ως πρωταθλητής Ευρώπης, από την μια βλέπει κάποιους να τον αντιμετωπίζουν σαν Θεό και κάποιους άλλους να του χρεώνουν ακόμη και το αν βρέξει. Τους ενοχλεί το πως κοουτσάρει, τους ενοχλεί το αν θυμώνει, τους ενοχλεί το τι λέει και γενικά τους ενοχλεί ακόμη κι αν δεν ενοχλεί.
Εγώ αυτό που ξέρω, είναι ότι και με τις κακές του βραδιές, κατάφερε να πάει τον Παναθηναϊκό σε δεύτερο σερί final- four. Επίσης μιλάμε για προπονητή που ‘χει δυο Ευρωλίγκες με την Έφες (μάλλον ο covid του στέρησε άλλον έναν, αλλά δεν το μάθουμε ποτέ) και μια με τον Παναθηναϊκό. Από την άλλη ακόμη χειρότερα!
Ο Μπαρτζώκας έχει στοχοποιηθεί αρκετές φορές, δίχως να υπάρχει επιχειρηματολογία από τους πολέμιούς του. Τους ενοχλεί -λένε- ότι βρίζει. Για μπάσκετ όμως δεν λένε κάτι. Και τι να πουν; Τέσσερα σερί final- four δεν είναι ευκολάκι. Και αν κάποιος από εσάς ρωτήσει «ναι αλλά πόσα κέρδισε;» η απάντηση είναι «κανένα, αλλά για να πας σημαίνει ότι αξίζεις και ξέρεις καλά τι κάνεις».
Ως εδώ το εγκώμιο, γιατί από την άλλη, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Αταμάν, υπάρχουν και ξεσκονόπανα, που αντιμετωπίζουν τους δυο κόουτς σαν έπιπλα. Τους σκουπίζουν, τους αβαντάρουν, ακόμη κι όταν πρέπει να δεχτούν κριτική. Ακόμη κι όταν υπήρχε άμεση ανάγκη να αναθεωρήσουν ορισμένα πράγματα, οι δύο προπονητές παραξενεύονταν και αυτοί με την άσκοπη αβάντα που είχαν. Μιλάμε για πλήρη παράνοια…
Το αποτέλεσμα
Όλα είναι αχρείαστα και από ένα σημείο και μετά, κωμικά. Ούτε ο Μπαρτζώκας, ούτε ο Αταμάν έχουν κάτι να αποδείξουν σε αυτούς που τους πετάνε λάσπη. Ούτε βέβαια χρειάζονται αβανταδόρους και αυλοκόλακες. Οι «αιώνιοι» έχουν δώσει πολλά λεφτά για να βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια στον αφρό της θάλασσας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το αν η κούπα παραμείνει στην χώρα μας είναι άλλη συζήτηση. Και δεν εξαρτάται από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό μόνο. Υπάρχουν και οι αντίπαλοι.
Οπότε ο μονόδρομος και η ουσία της ιστορίας, είναι να πάνε στο Αμπου Ντάμπι να κάνουν το καλύτερο δυνατό και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για αυτούς θα το δούμε. Στο κάτω- κάτω, όταν γυρίσουν πάλι οι δυο τους θα… φάνε τα μουστάκια τους για τον θρόνο του πρωταθλητή. Αν υπάρχει ένας «βαφτισμένος» τελικός στην Ελλάδα όπου ξέρουμε από τώρα ποιοι θα παίξουν και του χρόνου και του παραχρόνου, είναι αυτός της Basket League…
