O Αλμέιδα τα έζησε όλα γρήγορα…
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για την άνοδο, την δόξα και την πτώση του Αργεντινού προπονητή
Ο Έλληνας βιάζεται σε όλα. Δεν μπορεί να περιμένει στην ουρά του super market, κορνάρει με το που ανάψει πράσινο φανάρι, θέλει να παραγγείλει πριν καθίσει στην καρέκλα μιας ταβέρνας. Και βγάζει και γρήγορα συμπεράσματα. Για όλους. Για τα πάντα. Θετικά ή αρνητικά. Δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι γρήγορα. Όλο αυτό το έμαθε καλά ο Ματίας Αλμέιδα. Ο άνθρωπος που μέσα σε δύο μήνες έγινε καλύτερος (!) του Λουτσέσκου για κάποιους, που έμαθε να αντιμετωπίζει τον Μεντιλίμπαρ για κάποιους άλλους και στο τέλος, απολύθηκε από την ΑΕΚ. Τα έζησε όλα. Γρήγορα. Άμεσα. Και η αλήθεια είναι, πως ήταν και άτυχος. Γιατί τα έζησε από την ανάποδη. Από πάνω προς τα κάτω…
Από ασφάλεια σε ανασφάλεια
Ο Αλμέιδα είχε την τύχη και την χαρά να γίνει ο πρώτος προπονητής που μπήκε με την φόρμα της ΑΕΚ στην ΟΠΑΠ αρένα. Και όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του και την θωράκιση από τον Δημήτρη Μελισσανίδη, τον βοήθησε να δουλέψει και να εμφανίσει μια πολύ καλή ομάδα. Μια ομάδα που πίεζε, που δυσκόλευε τους αντιπάλους της και στο τέλος είχε σπάσει τα κοντέρ σε κάθε επιθετική μέτρηση. Παίκτες χαρούμενοι, κλίμα εξαιρετικό και άμα λάχει και μια κατάσταση αρκετά σίγουρη εντός και εκτός γηπέδου. Πλήρης ασφάλεια. Για όλα.
Το καλύτερο περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να δουλέψει ένας άνθρωπος που ξαφνικά από το Μεξικό βρέθηκε στην Ελλαδάρα. Κατακτήθηκε το ντάμπλ, ο κόσμος ευτυχισμένος και η μόνη ανασφάλεια όλων, μην κάνει η ΑΕΚ αυτό που ουκ ολίγες φορές έχει πάθει στο παρελθόν. Να αποδειχθεί φωτοβολίδα… Και τελικά ναι, ήταν φωτοβολίδα. Η πρώτη χρονιά είχε ασφάλεια. Η δεύτερη ήταν μια σκληρή μάχη στην οποία ο τίτλος χάθηκε. Με μπόλικη ευθύνη και του προπονητή και των παικτών και της διοίκησης. Μια κούπα πήγε στην Αθήνα, αλλά όχι στην ΑΕΚ. Το κύπελλο βάφτηκε πράσινο και το πρωτάθλημα, ανηφόρισε στην Θεσσαλονίκη μετά το συγκλονιστικό ντεμαράζ του ΠΑΟΚ. Η ανασφάλεια, είχε πάρει την θέση της ασφάλειας. Και τα χειρότερα έρχονταν…
Ο Αλμέιδα δεν έβαλε ζώνη
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν ασπίδα στον προπονητή, όπως και άλλα πρόσωπα μέσα στο κλαμπ. Ξαφνικά ο Μάριος Ηλιόπουλος μπήκε με τσίτα τα γκάζια. Σκόρπισε λεφτά, πήρε παίκτες, έκανε και τα χατίρια του Ματίας, ανοίχτηκε στον κόσμο της ομάδας, έβγαλε εξωστρέφεια, άλλαξε μέλη της ΠΑΕ, όμως η ΑΕΚ δεν… Η Νόα έφερε το πρώτο χτύπημα και από ‘κει και πέρα οι «κιτρινόμαυροι» ζούσαν με πολύ ζεστό- κρύο.
Ο Ολυμπιακός δεν αστειευόταν όλη την σεζόν, η επιστροφή του ήταν παραπάνω από δυναμική και σίγουρα οι Πειραιώτες κατάφεραν τόσα πολλά χτυπήματα στην Ένωση, που έκαναν ευκολότερη και την ζωή των άλλων στο να την βλάψουν. Όλη η εικόνα της ΑΕΚ, ως ψυχολογία, ως ανάστημα που δεν υπήρχε, γενικά ως κάτι πολύ στραβωμένο, ήταν στο παιχνίδι με τους «ερυθρόλευκους» στην ΟΠΑΠ αρένα. Ναι, δεν ήταν το 6- 0 στο «Καραϊσκάκης». Ήταν το 0- 1 στην Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί που ο Αλμέιδα ουσιαστικά πέταξε κάθε χρώματος πετσέτα στο… ρίνγκ, παραδεχόμενος ουσιαστικά ότι δεν μπορεί. Μια ΑΕΚ με πεντάδα στην άμυνα, με τακτική ταμπούρι, κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που βρήκε τον τρόπο να βάλει γκολ στις καθυστερήσεις. Εφιάλτης δηλαδή…
Είπε πολλά και τίποτα
Ο Αλμέιδα έχασε δύο φορές στο ΟΑΚΑ και ισάριθμες στην συνέντευξη Τύπου είπε πολλά πράγματα, τα οποία μετά δεν αποδεικνύονταν. Και δεν το γράφω εις βάρος του, αλλά όταν λες τόσα πολλά και σημαντικά, τότε πρέπει να πάρεις και μια απόφαση. Μετά το ματς της κανονικής περιόδου απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Αργεντίνος πήρε φόρα και έβγαλε από μέσα του τα πάντα. Αν τότε έφευγε θα είχε γνωρίσει την καθολική αποθέωση. Προτίμησε να μείνει, να βγάζει ξανά φωτογραφίες με τον πρόεδρό του, να δείχνει ότι όλα έγιναν όμορφα ξανά, όπως ήταν την πρώτη σεζόν που κατέκτησε τα πάντα. Τίποτε φυσικά δεν ήταν έτσι. Η ΑΕΚ κατέληξε να χάνει και να ξαναχάνει στην τελική ευθεία της σεζόν.
Έλληνες παίκτες με το… μακαρόνι, η ΑΕΚ β’ υποβιβάστηκε οι ομάδες των ακαδημιών, τίποτα το αξιόλογο. Ο Κυριακόπουλος είχε βάλει στόχο στην ζωή του να παίξει στην ΑΕΚ και έτσι έγινε ήδη μια καλή μεταγραφή. Οι επόμενες όμως θα κρίνουν τα πάντα. Και είναι η ώρα να πάρει ευθύνες και ο Ριμπάλτα, ο οποίος κατάφερε έναν χρόνο να μείνει στην απ’ έξω. Και μάλλον το ήθελε. Να δούμε ποιος θα είναι ο καινούργιος προπονητής και τι θα θελήσει να κάνει. Θα έχει σκληρή φιλοσοφία; Θα αφήσει τον Μάριο Ηλιόπουλο να επαναλάβει κινήσεις όπως οι περσινές και θα τις αποδεχτεί με μεγαλύτερο χαμόγελο απ’ ότι ο Αλμέιδα; Όπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ο Αργεντινός να φύγει καλά. Γιατί η ζωή κάνει κύκλους. Και 100% ο κόσμος της ΑΕΚ θα ήθελε να ξαναδεί τον Αλμέιδα στον πάγκο της ομάδας. Κάποια στιγμή…
