Η Παρί κατέκτησε το Τσάμπιονς Λίγκ στις 11/3 στο Άνφιλντ
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος εξηγεί γιατί οι Γάλλοι στο Μόναχο φώναξαν σε όλους «ελάτε να το πάρετε»
Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ολοκληρώθηκε η αναμέτρηση της Παρί Σεν Ζερμέν με την Ίντερ ακούστηκαν όλα τα ανάποδα, από όσα ακούγαμε μετά το τέλος των δεύτερων ημιτελικών. Ξαφνικά ο «τελικός έκπληξη» έγινε «τελικός αγγαρεία». Ξαφνικά το «θα δούμε ματσάρα» μετετράπη σε «άντε να περιμένουμε έναν χρόνο να δούμε ανταγωνισμό». Την προσμονή μιας αμφίρροπης μάχης, η καλοκουρδισμένη μηχανή του Λουίς Ενρίκε την μετέτρεψε σε όνειρο θερινής νυχτός. Οι Γάλλοι από το βράδυ που κέρδισαν στα πέναλτι μέσα στο Άνφιλντ την Λίβερπουλ, είχαν κατακτήσει το Τσάμπιονς Λίγκ.
Απλά τότε δεν μπορούσε κανείς τους να το παραδεχτεί. Η ποδοσφαιρική αλήθεια όμως το είχε ξεκαθαρίσει. Πέταξαν έξω την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την περίοδο. Πέταξαν έξω την καλύτερη ομάδα της Αγγλίας. Έμειναν ζωντανοί σε ένα γήπεδο που ψήνεται αυγό σε δευτερόλεπτα. Είχαν ανατρέψει την εις βάρος τους ήττα στο πρώτο ματς, άσχετα αν εκείνο το αποτέλεσμα ήταν μαγική εικόνα. Η Λίβερπουλ έδωσε στην Παρί όλη την δύναμη και την πίστη. Μετά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο εύκολα. Ποιος να πει και τι να πει στον Ενρίκε και τους παίκτες του; Όλα είχαν δρομολογηθεί, απλά έμενε η …πιστοποίηση που ήρθε δυόμιση μήνες μετά.
Η Παρί διέλυσε την προσπάθεια της Ίντερ να πάει λίγο …ύπουλα να πάρει την κούπα. Ο Σιμόνε Ινζάγκι -δικαίως αποθεώθηκε για την πορεία της ομάδας του- στηρίχθηκε στην εμπειρία. Οι 7 από τους 11 που ξεκίνησαν στον τελικό, ήταν και στον προηγούμενο κόντρα στην Σίτι. Οι Μιλανέζοι ήθελαν να παίξουν με τον χρόνο, με τα νεύρα, με την ψυχολογία των αντιπάλων τους. Απλά υπήρξε κάτι που ίσως και να μην είχαν υπολογίσει. Ο Λουίς Ενρίκε έβγαλε απέναντί τους, νιάτα και ταχύτητα. Και όλα αυτά φάνηκαν, απλώθηκαν στο χορτάρι του γηπέδου της Μπάγερν, από το πρώτο κιόλας λεπτό. Αν η Παρί δεν έβαζε γρήγορα γκολ, όσο θα πέρναγε η ώρα, θα βλέπαμε μονότερμα και σφυροκόπημα.
Α και για να σας προλάβω. Δεν υπήρχε περίπτωση κάποιας καλής κόντρας. Το περιβόητο… ξέφωτο μπορείς να το βρεις στο γαλλικό πρωτάθλημα που είναι και αρκετά αλανιάρικος ο τρόπος που παίζουν όλοι. Σε τελικό Τσάμπιονς Λίγκ και με αυτή την Ίντερ, των τριών κεντρικών αμυντικών και μιας πεντάδας στο κέντρο που θέλει να κρατήσει μπάλα, είναι δύσκολο ο Λαουτάρο Μαρτίνεζ και ο Τουράμ να έβρισκαν χώρους για να βλάψουν της Παρί. Ο Λουίς Ενρίκε, ακόμη και για αυτό ήταν έτοιμος, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να το διαπιστώσουμε.
Η Παρί είναι δικαιότατα πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο ο Κελαϊφί είχε κάθε λόγο να κάνει σαν παιδάκι, αφού διοικητικά επένδυε κάθε χρόνο. Πλήρωνε, αλλά προκοπή δεν έβλεπε , φτάνοντας σε τέτοιο σημείο να γίνεται ακόμη και ανέκδοτο. Δεν είμαι από αυτούς που θα κράξουν τα προηγούμενα ρόστερ των παριζιάνων. Σε μια χώρα που η ειρωνεία έχει γίνει επάγγελμα, ακούμε και διαβάζουμε όργια. Ξαφνικά ποδοσφαιριστές όπως ο Μέσι, ο Νεϊμάρ ή ο Εμπαπέ (που θα πάρει στο μέλλον Τσάμπιονς Λίγκ) έγιναν «λίγοι» και «άσχετοι»;
Μόνο αηδία μπορούν να μου προκαλέσουν αυτές οι εξυπνάδες. Απλά το ζήτημα της Παρι ήταν, ότι ποτέ δεν λειτούργησε με κριτήριο το κοινό καλό και την στήριξη των απαιτήσεων του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το έκανε και πέτυχε. Και πλέον μετά από αυτή την εμφάνιση που πραγματοποίησε και τα νιάτα που βγάζει και την όρεξη που φαίνεται να υπάρχει, γεννιέται άλλο ένα μεγάλο ερώτημα: Θα της το πάρουν την επόμενη σεζόν ή θα κάνει back to back; Την απάντηση μπορούν να μας την δώσουν στην πράξη Άγγλοι και Ισπανοί που ήδη θυμώνουν και δυναμώνουν…
