Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μπροστά στην αλήθεια!
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το Αμπου Ντάμπι και την ώρα της κρίσης των «αιωνίων» απέναντι σε διψασμένους ηγέτες
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο Euroleague Final 4 των ελληνικών ομάδων, ούτε επικροτώ την αγωνία και τον φανατισμό των «ειδικών». Α και σε καμία περίπτωση δεν είμαι βέβαιος ότι θα τους δούμε να παίζουν τελικό.
Όσες πιθανότητες υπάρχουν να τους δούμε να συγκρούονται το βράδυ της Κυριακής, άλλες τόσες υπάρχουν και να μην συμβεί αυτό. Αφήστε που μπορεί να τους θαυμάσουμε πράγματι να στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά για το ματς της… κακομοιριάς, δηλαδή το άχρηστο παιχνίδι της τρίτης θέσης.
Βίοι αντίθετοι και παράλληλοι
Οι «αιώνιοι» έχουν τις σκοτούρες τους, έχουν και τις ανέσεις τους. Σε κάποια πράγματα μοιάζουν, σε κάποια άλλα όχι. Αν πρέπει ντε και καλά να τους βάλουμε στο καθεστώς της σύγκρισης, θα βρούμε και ομοιότητες και αντιθέσεις.
Πρώτα απ’ όλα θέλει ο καθένας να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του. Ο Παναθηναϊκός να κάνει το back to back και ο Ολυμπιακός να γίνει η πρώτη ομάδα που βγαίνει πρώτη στην κανονική περίοδο και κατακτά και την κούπα. Κόντεψε να το πετύχει πριν δυο χρόνια, αλλά ο Γιούλ είχε άλλη άποψη. Έχουν ιδιαίτερη πίεση από τον κόσμο τους.
Γιατί οι κόκκινοι δεν θέλουν να χάνουν ποτέ κανέναν τίτλο που διεκδικούν, ενώ οι πράσινοι βλέπουν στο τμήμα μπάσκετ την περηφάνια που αναζητούν και δεν βρίσκουν στο ποδόσφαιρο που ούτως ή άλλως είναι η ναυαρχίδα και των δυο αυτών κλάμπ. Μόνο που όταν στο «τριφύλλι» έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, είναι λογικό οι νέες γενιές να έχουν κρεμαστεί από τον Αταμάν και τους παίκτες του.
Σε αυτό το σημείο όμως, θέλω να επισημάνω κάτι για το οποίο είμαι κάθετος: Αν ο Παναθηναϊκός δεν πάρει την Ευρωλίγκα, δεν μπορεί να κριθεί αποτυχημένος. Σε καμία περίπτωση. Πρώτον, είναι ο κάτοχος του τίτλου. Δεύτερον, έφτασε στην τελική φάση χωρίς τον Λεσόρ και τρίτον που ισχύει για όλους, οι πιθανότητες είναι 25% και κανείς δεν έχει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με μια κούπα.
Λίγο διαφορετικά για Ολυμπιακό
Παίξε-γέλασε δεν είναι ούτε για τους «ερυθρόλευκους». Απλά σε σύγκριση με τον «αιώνιο» αντίπαλό τους, έχουν δυο βαρίδια. Το ένα είναι, πως ο Παναθηναϊκός έχει τον τίτλο, ο Ολυμπιακός δεν τον έχει συνεπώς δεν ισχύει η ατάκα «ε δεν πειράζει το πήραμε πέρυσι».
Κατά δεύτερον, είναι η τέταρτη συνεχόμενη παρουσία. Φυσικά και το να πηγαίνεις σε φάιναλ- φορ είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά ο Ολυμπιακός πάει σε τελικούς και αρχίζει να μοιάζει στην… Γιουβέντους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι εξαιρετικός στους ημιτελικούς (κι ας έχασε πέρυσι στον Βερολίνο), όταν όμως φτάνει σε τελικό η στατιστική του δεν είναι και η καλύτερη. Σε αντίθεση με τον ΠΑΟ, που όπως γνωρίζετε, έχει 7/7 τελικούς, τρομερό ποσοστό…
Για να πάμε και λίγο στα ρόστερ, το να πάρεις τον Βεζένκοβ και τον Φουρνιέ, αυτομάτως σου ανοίγει μπροστά σου έναν μονόδρομο. Στο βάθος αυτής της διαδρομής, είναι η κούπα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και ναι, ο Παναθηναϊκός έχει τον ψηφισμένο MVP της διοργάνωσης, αλλά ο Ναν το έζησε και πέρυσι. Και επαναλαμβάνω δεν τα γράφω για να χρυσώσω κάποιο πράσινο χάπι. Φυσικά θα γίνει κριτική αν αποτύχει το «τριφύλλι», φυσικά θα κάνουν συζητήσεις, αλλά για εμένα θα ήταν λάθος να πέσει… μαυρίλα. Γνώμη μου…
Και μην ξεχνάτε!
Σας το αφήνω τελευταίο, όχι για να σας ψυχοπλακώσω, αλλά επειδή είναι η ψυχρή αλήθεια. Οι ομάδες μας δεν θα είναι μόνες. Υπάρχουν δυο αντίπαλοι διψασμένοι. Και με προπονητές γεννημένους ηγέτες και νικητές. Ο Γιασικεβίτσιους δεν έχει και πολλή όρεξη να του κρεμάσουν κουδούνια αποτυχημένου προπονητή. Θέλει να πάρει την κούπα και να απαντήσει σε όλους.
Η Φενέρ έχει παίξει εξαιρετικό μπάσκετ και είναι απειλητική. Γεμάτη ομάδα, ισορροπημένη σε άμυνα και επίθεση, με κόσμο που θα είναι δίπλα της. Η Μονακό δεν έχει κόσμο, λίγοι θα είναι και θα το απολαύσουν. Όμως έχει αδίστακτους Αμερικανούς, έχει καλούς ψηλούς, διαθέτει αθλητικότητα, τα τελευταία χρόνια είναι πάντα ψηλά στην βαθμολογία και φυσικά -το άφησε για το τέλος- έχει τον Βασίλη Σπανούλη. Τον προπονητή της εθνικής μας και τον μεγαλύτερη εγωιστή με την καλή έννοια δεν αφήνει τα αισθήματά του να τον καταπιούν. Μπορεί απέναντί του στον ημιτελικό να βρεθεί η ομάδα της ζωής, αλλά ο Σπανούλης δεν θέλει να χαρίζεται σε κανέναν. Όπως είπε, ούτε στον αδερφό του…
